Bayramınız Kutlu Olsun!

Herkesin bayramını kutlarım.
En son depremden 5 gün sonra yazmışım!
Uzun bir zaman geçmiş, ben bu blogu çok boşlamışım.
Yazacak çok şey varken neyi seçip yazmak gerektiğini iyice karıştırdım sanırım.

Bu deprem buradaki herkesi pek çok şekilde etkiledi. Yaşam benim için 11 Mart öncesi ve sonrası diye ayrılıyor. Bunu söylerken abartmıyorum. Deprem ve sonrasındaki günler sanırım yaşamımdaki en zor günlerdi. Pek çok duyguyu beraber yaşadım.

Bugün Japonya'da "Afet Önlemleri" günü. Hergün her an herşeye hazırlıklıyız. Her an herşey olabilir.

Ben burdayim

Gercekten cok zor gunler. Japonlar cok buyuk bir kararlilik ve dayanismayla felaketin ustesinden gelmeye calisiyorlar. TVlerde kendileri buyuk felakete ugramis insanlarin baska insanlara yaptigi yardimlar gozleri yasartiyor.

Benim apartmana boyle kagitlar koymuslar. Elektrik tasarrufu. Bireylerin aldigi bu onlemler sayesinde elektrik kesintileri olmadan yasam devam edebiliyor.

Turkiye'den "don artik" sesleri cok artti, bu da basli basina bir stress. Cok zor bir karar. Turkiyedekilerin uzulmesini, endiselenmesini tabii hic istemem. Obur taraftan da: Su anda dogrudan Tokyo'daki yasami tehdit edecek radyasyon sizintisi yok. Sirkette de bana bagli elemanlar, yapilacak isler var. Turkiye'ye gitmek herkesi yuzustu birakmak gibi olacak, vicdanen Ist.da kesinlikle rahat edemem diye dusunuyorum. Bu kadar zaman bu insanlarin ekmegini yedikten sonra simdi birakip kacmak ahlaki gelmiyor. Ist.da olsam da TV ve Skype basindan ayrilmadan surekli burayla temas halinde olurum. Benim icin cok stresli olur.

Tabii Tokyo'da durum degisir, durum gercekten tehlikeli bir hal alirsa durum degisir. Kesinlikle zor ve sikintili bir durum....

Gecen Cuma oncesi ve sonrasindaki hayat ne kadar farkli.... En basit seyler bile aslinda ne kadar degerliymis, klise olsa da bunu her an hissediyorum.

Allah hepimizi korusun!

Erken uyari

Erken uyarının ne kadar iyi çalıştığını farkettim.
TV'de "kuvvetli deprem olacak, saklanın" dedikten kısa zaman sonra Tokyo'da da yine sarsıntı oldu. Esası yine Tohoku bölgesinde.

Bugün yeni bir gün

Japon Demiryolları (JR) çalışmadığı için geceyi Tokyo'daki bir arkadaşta geçirdim. Sabah 7 sıraları Minato-ku belediyesinin bir anonsuyla uyandım. Herkesi elekriği idareli kullanmaya çağırıyordu.
Hala JR çalışmadığı için metronun gidebildiği yere kadar gidip öğlen sıraları eve vardım. Evde bir iki yere düşen kitaptan başka bir zarar yoktu. İşte Japon mücizesi bu olsa gerek.

İstasyon görevlileri, süpermarkettekiler, köşedeki evin bahçesinde ağaöları budayan bahçivan, herkes görevi başında, hiç birşey olmamış gibi...Düzen devam ediyor. Adamlar bu felaketlere alışkın. Tüm batılı arkadaşlarım, özellikle bayanlar ufak bir şok içinde. Japonlar sakin.

Bir de şu nükleer santral işi düzelse...

Hersey yolunda

Herkese Selam,

Bugun Tokyo'da bir hayli sallandik. Uzun surdu ve artcilar da coktu.
Telefonlar kitlense de Skype sagolsun Turkiye ye ve sevdiklere ulasabildik.
Benim bulundugum 20.kat oldukca sallandi, sallanti o kadar fazlaydi ki, abartmiyorum,
bazi bayanlar "deniz tutmasi" gibi oldu.

Su anda hala trenler calismiyor, eve yayan gidebilenler yolda.
Benim ev Tokyo'dan uzak oldugu icin su anda sehir icindeki bir arkadasta kalmayi dusunuyorum.

Mesajlariniz icin tesekkurler, sevgiyle ve saglicakla kalin!

Bu ikili de Suzan Boyle Çin versiyonu

YouTube'un hala TR'de yasak olduğunu biliyorum ama iPhone ya da benzeri bir yoldan izleyebilenler için.

Tesadüf eseri birbirine rastlamış iki sokak şarkıcısının evde (oldukça kıstlı şartlarda) öylesine söyledikleri şarkının arkadaşları tarafından cep telefonuna kaydedilmiş halinin internete gönderilmesiyle bir anda ünlü olmuşlar.

In the Spring Wang Xu ft Liu Gang

En çok şu bölümünü sevdim:

If one day when I'm old with no one to rely on
Leave me behind in that time of happiness
If one day I quietly leave this world
Bury me in this spring

Yıl başında buralar

Biraz geç olsa da herkesin yeni yılı kutlu olsun!

Bu yılbaşı Türkiye'deyim. Japonya'da yeni yıla her zamanki gibi tapınaklarda dualarla girildi.

İnsanlar umutlarını kaybetmek istemiyor. Ekonomik zorluklar, gelecek kaygıları tapınaklardaki duaların ana temasıydı sanırım.

Devlet verilerine göre rekor seviyede 1.41m hane, devletten sosyal güvenlik yardım alıyor. Bu rakam 2009'a göre 136,000 artış göstermiş ve 16m a kişiye karşılık geliyormuş.

120m'luk ülkede bu büyük bir rakam gibi gözükmeyebilir, ama bu işlere savaş sonrası alışık olmayan ülke için önemli bir değişim.

Bunlara bakıp sokaklarda fakirlik varmış gibi düşünmeyin ama, öyle birşey (şimdilik) yok!

İnsanlar yine aileleriyle beraber olmayı da dilediler. Kohaku yarışmasına bu sene ilk defa katılan Uemura Kana'nın "Toire no Kamisama" (Tuvaletin Tanrıçaları), pek çok kişiyi ağlattı mesela. YouTube'a girebilenlere tavsiye ederim. Büyükanne sevgisi ve büyüdükçe nasıl sevdiklerimizi istemeden kırdığımızı, en azından ihmal ettiğimizi anlatıyor.


トイレの神様／植村 花菜